Het is weer tijd dat ons tafelgenootschap naar Leiden gaat. Voor vijf van ons staat deze dag al even met rood omcirkeld in de agenda. Vol goede tegenzin vertrekken wij voor een ellelange tocht naar Leiden. Tim komt altijd naar het mooie zuiden, dus hierom moeten wij ook naar het iets minder mooie Leiden. Gelukkig zijn wij allen door de jaren heen door heel Brabant gaan wonen. Hierom mag de heenreis naar Leiden via Gilze gaan. Wat het allemaal alleen maar erger maakt. Om de pijn enigszins te verzachten heeft onze chauffeur van de heenweg, Rik, gelukkig gezorgd voor een aantal heerlijke BVO’tjes. Dit gegeven maakt het nog iets verdraaglijker. We mogen vandaag op een vrijdag gaan eten en op een vrijdag door de spits naar Leiden rijden staat ook gelijk aan regelmatig stil staan in files. Gelukkig voor iedereen in de auto had Mike zijn klaagpet op. Dus er kwam een klaagzang van ruim 2 uur uit die jongen. Zeker toen Erik ook nog eens aangaf dat hij met zijn kleine blaas nog even moest stoppen om gebruik te maken van facilitaire voorzieningen bij een tankstation. Maar na alle ellende kwamen we toch eindelijk op tijd aan in Leiden. Maar niet voordat Mike zich had verbaasd over een knalpijp onder een auto. Nick verbaasde zich voornamelijk over het feit dat Mike het over een knalpijp had.
Als nieuw ontstaande traditie hield Tim nog geheim waar we vanavond zouden gaan smullen. We hadden alleen een kruispunt gekregen in Leiden waar we moesten verzamelen. De dichtstbijzijnde parkeerplaats bleek echter ruim 15 minuten lopen hier vandaan te zijn. En aangezien Mike zijn klaagpet niet achter heeft gelaten in de auto gaat deze jongen lekker door. Echt hij houdt zijn mond niet dicht. Maar na een kwartier gelopen en geklaag van Mike aan te horen komen we dan eindelijk bij het kruispunt van het restaurant aan. Er wordt door vijf man rondgekeken, maar Tim is nergens te bekennen. Op het kruispunt is echter maar één restaurant dus al snel wordt de keuze gemaakt om alvast naar binnen te gaan. Bij binnenkomst komen we direct in een klein knus Fries restaurant binnen. We worden hartelijk gegroet door de gastvrouw en we voelen ons direct al thuis hier. Vooral Sander voelt zich met zijn Friese achtergrond hier direct op zijn plaats. We weten niet onder welke naam Tim gereserveerd heeft dus beginnen vooraan met het roepen van namen. Al snel blijkt dat Tim of welk ander pseudoniem van Tim hier niet bekend is. Besloten werd er om Tim voor de zekerheid toch maar even op te bellen. Nadat Tim telefonische is bereikt blijkt al snel dat er om een misverstand gaat, we staan in het verkeerde restaurant. Nog beter, we staan in de verkeerde straat. Na duizendmaal excuses aangeboden aan de gastvrouw, zijn we vrij snel op de juiste locatie, Just Meet. En allemaal zijn we er eigenlijk wel blij mee, Just Meet blijkt een onvervalst vleesrestaurant te zijn. Iets wat echt in ons straatje ligt. Onze harten beginnen direct bij binnenkomst sneller te kloppen van enthousiasme.

Eenmaal binnen merkten we al snel dat we de vreemde eend in de bijt zijn. Iedereen is in strak galakostuum aanwezig en iedereen heeft een Leids accent. Iets wat ook de gastvrouw direct opvalt, zodra wij onze mond opendoen voor onze reservering. Mike doet vervolgens zijn best om haar wijs te maken dat wij speciaal voor dit restaurant uit Brabant zijn gekomen. Helaas trapt ze daar niet in. Wat wel blijft hangen en wat een terugkerend thema deze avond zal zijn, is het studentkorps wat in een naastgelegen zaal een Great Gatsby thema feest houdt.
Al snel worden we aan een tafel gezet en komt de eerste fles witte wijn op tafel te staan. We krijgen een uitgebreide menukaart vol met heerlijke vlees soorten onder onze neus geduwd. Tot hiertoe waren we allemaal uiterst tevreden. Echter vervolgens begint onze ober een verhaal af te steken van ruim 20 minuten over het vlees. Waar het vandaan komt, waar het geboren is, hoe het heet en wat het heeft gegeten. Het verhaal duurt misschien maar 20 minuten, maar voelt als 2 uur. Man man man wat een verhaal, we komen om te eten niet om een diepe historische achtergrond te horen van de koeien die we vanavond gaan opeten. Tim vind het interessant, Sander zie ik al snel in zijn eigen gedachten verzonken. Net als de rest trouwens. Maar als de ober na een etmaal eindelijk klaar is met zijn betoog is er al een fles wijn op. Het idee om Mike en Rik langs de fles neer te zetten is misschien niet het beste idee. De mannen lusten hem graag en schenken graag volle glazen in. Aangezien we in een vleesrestaurant zitten, heeft Nick zijn vleespet opgedaan deze avond. Mike vermaakte zich hier wel mee en heeft het nog meerdere keren benadrukt in de loop van de avond. We kiezen al snel voor een grote schaal met verschillende vleesjes en tapenades als voorafje. De tafel staat dus binnen de kortste keren vol met vlees, drank en sausjes. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig om er een heerlijke avond van te maken.

Na het voorgerecht is het natuurlijk tijd voor een homp vlees als hoofdgerecht. Iedereen weet ondertussen wat voor soort koe het is geworden en hoe de ontlasting van deze koe er uit heeft gezien. De wijn blijft lekker vloeien, Mike blijft de vleespet van Nick belachelijk maken. We krijgen het vlees natuurlijk niet zomaar we mogen eerst nog even onze eigen messen uitzoeken. Met een uit de kluiten gewassen leesmap komt de ober aan onze tafel staan. De teleurstelling is echter groot als we te horen krijgen dat het mes niet mee naar huis mag. Waarom dan al deze heisa?? Rik blijft maar wijnschenken en al snel is er weer een flesje op.
Over het eten kunnen we heel erg kort zijn. Het was echt lekker. Gewoon puur vlees in al zijn naaktheid. Genieten. Vlees zoals vlees hoort te zijn. Al snel valt het oog van Mike op wat anders vlees in het restaurant, dit stukje vlees werkt er en is ook zoals vlees eruit hoort te zien, wat een pillenpartij heeft zij zeg. We worden er allemaal een beetje stil van. Die stilte wordt net als heel de avond doorbroken door het inschenken van wijn. Zo langzaam de avond op gang kwam, hoe snel we al door het eten heen en is het tijd voor een kaasplank met port. Misschien komt het door de hoeveelheid wijn die geschonken is deze avond, maar de port is heerlijk. Haast net zo lekker als de kaas. Na het eten is het natuurlijk natafelen geblazen, we nemen hier ook de tijd voor. De restjes wijn worden opgedronken. En bij de meeste van ons begint de blaas toch ook langzaam op te spelen. De wc in het restaurant is echter voor de mannen behoorlijk goed verstopt. Er moeten een aantallen trappen op, wat gekostumeerde mensen ontwijken, wat gangen door en daar is het dan eindelijk. Maar allemaal kunnen we het gelukkig op tijd vinden. Rik vermaakt zich uitstekend op de wc want al snel vliegen de wc rollen in de rondte. De gastvrouw komt bij ons Brabanders nog regelmatig informeren of al het eten aan onze wensen heeft voldaan. Maar hier kunnen we alleen maar bevestigend op antwoorden. Na verloopt van tijd wordt toch maar besloten om weer aan een wereldreis naar huis te beginnen. Maar nog niet voordat Mike zijn stalkercapaciteiten aan spreekt om nog wat sneaky filmpjes te schieten.

Buiten moeten we helaas snel afscheid nemen van Tim. Hij vergezelt ons niet mee in ons nachtelijk avontuur naar huis. Er wordt nog even snel in de avondwinkel een kapitaal uitgeven aan een sixpack bier voor de autorit. Dit terwijl eigenlijk iedereen overloopt en geen zin meer heeft in bier. Maar je bent een strijder of niet. Mike is de minste strijder van ons allen, want zodra de auto begint te bewegen, valt deze jongen al in slaap. Nick is de grootste strijder, hij wordt nog even op een afterparty afgezet zodat hij nog even door kan gaan. Deze avonden blijven het beste in ons naar boven halen, laatste keer was Erik de diehard. Ditmaal is de eer aan Nick.
De volgende dag wordt toch echt duidelijk dat Rik een fles wijn geven om uit te schenken een slecht idee is geweest. Want een aantal van ons worden echt wakker met een “pleh” gevoel. Allemaal zijn we weer een dagje ouder en na zo’n etentjes beseffen we dit ook weer direct. Allemaal hebben we het gevoel dat we verloren hebben, maar zoals de grote Akwasi ooit zei: